Eind maart veranderde
voor een goede vriend het leven drastisch. Het coronavirus had ook hem getroffen.
Na dagen ziek thuis werd hij opgenomen in het ziekenhuis, niet veel later werd
hij in een kunstmatige coma gebracht. Na 10 dagen ontwaakte hij. Hij heeft
reeds een lange revalidatieweg achter de rug, maar is zeker nog niet de oude.
Voor mij voelde het
zo machteloos. Ik wilde van alles maar kon helemaal niets. Het enige was
afwachten tot hij van de beademingsapparatuur af was.
Op de eerste dag dat
hij op de ic lag begon ik met het maken van een klein kaartje. Ik maakte
hiervan een foto en stuurde deze via WhatsApp naar hem. Op ieder kaartje
schreef ik achterop iets persoonlijk voor hem (dit heeft hij nog niet gelezen).
Dit was ook een soort verwerking voor mij en anderzijds een steun voor hem.
Inmiddels heb ik al
meer dan 100 kaartjes voor hem gemaakt welke ik hem, hopelijk, spoedig
persoonlijk kan overhandigen.
Om een stapel
kaartjes aan hem te geven heb ik deze verwerkt in een ‘maaksel’ (hij weet nog
niet wat het is). Daarbij heb ik al onze WhatsApp gesprekken opnieuw gelezen en
ook in ‘het maaksel’ verwerkt. Dat was een hele klus. In het begin vond ik het
vooral confronterend om wederom te lezen wat corona met een gezond mens heeft
gedaan. Zijn 1001 kleine stapjes op de weg van zijn herstel waren fijn om te
lezen.
Als ik nu naar ‘het
maaksel’ kijk moet ik lachen. Het is bijna een technisch onmogelijk iets.
Vele kaartjes waren
een inspiratie wat er op die dag of rondom die dag gebeurde.
De materialen die ik
gebruikt heb waren zeer divers. Vaak was het voor mijzelf ook een experiment
van diverse mixed media.
Het maken van de
kaartjes gaf mij dagelijks structuur en ondersteunde daarbij een corona
overlever.
