Ehrwald 3 oktober 2022
Uitzicht vanuit mijn slaapkamerraam |
Ontbijtkamer, gezellig met een Kamin |
Deze keer mocht ik de Duitse plasbonnen inwisselen |
Ehrenberg in herfstsfeer |
Best leuk om iets nieuws te ontdekken |
De schans in Garmisch, volgende keer waarschijnlijk met sneeuw |
Ineens is restaurant Alpengluhn weg. De opzichter kon mij wel vertellen dat die werd afgebroken omdat er van alles verrot was, maar niet wat er voor terug komt. |
Drachensee |
Drachensee |
Blik vanaf de Coburger hutte naar de Seebensee |
Best een beetje trots op mezelf! |
Klopt, er was nog iemand aan het zwemmen... |
Moe en voldaan kwam ik weer terug... |
Daar, bij mijn vinger, kom ik zojuist vandaan. Een behoorlijk klim... |
Drachensee |
Energie tanken voor het volgende stuk |
|
Deze is zeker verdiend! |
'Gewoon' windstil |
Alternatieve wijze van koffie zetten... |
Ehrwald 6 oktober 2022
Gezellig uit eten, aan de bar, bij de Brabander Alm |
Heerlijk in de zon bij Adlerhorst voor het tuinhuisje. Fundi (de kat van mijn skischoolbaas) kwam er regelmatig gezellig bijzitten. |
In de huisjes, ook die van Maartje en Davide zit een enorme geschiedenis. Dat dien je te voelen en te begrijpen. Door het delen van de kennis die Maartje heeft over de huisjes en dorp gaat het leven. De liefde voor de huisjes gaat stromen.
Codiponte 10 oktober 2022
Maandag 10
oktober. Mijn emoties zaten vandaag nog behoorlijk hoog dat ik gisteren 3
kaarsjes had aangestoken en de wirwar aan gevoelens die erbij kwamen. Het was
aangenaam deze te mogen delen. Verdriet hoort erbij. Tijdens een vloed aan
emoties lijken verstand en gevoel elkaar slecht te kennen. Door te delen, in
rust, hoefde ik het niet alleen te doen. Ik kon ervaren dat ik ertoe doe,
ondanks dat ik met niet altijd gezien en gehoord voelde. Het samen en/of alleen
zijn en doen zijn zo nauw aan elkaar verweven. Alsof het een puzzel van
zwevende deeltjes is welke zoekende zijn en met een traan en lach zijn plek
vinden. Het was fijn om alles op te kunnen schrijven en wat niet via de inkt naar buiten kwam, kwam via een voorzichtig begin met verf, een penseel en schilders
bord in de zon op het terras met een prachtig rustgevend uitzicht eruit...
Een verlangen naar veiligheid
Een
verlangen van veiligheid door mijn pijn heen te gaan.
Een
verlangen om in veiligheid mijn emoties te kunnen uiten.
Een
verlangen om in veiligheid er te mogen zijn.
Een
verlangen om in veiligheid mijn (innerlijke) eenzaamheid te doorbreken.
Een
verlangen om in veiligheid mijn alleen zijn te kunnen doorbreken.
Een
verlangen naar geborgenheid, even een arm om me heen bij de overvloed aan
tranen
Codiponte 12 oktober 2022
Woensdag 12
oktober. Er gebeurt iets in mij. Iets in mij is aan het aangeven dat ik iets
los mag laten. Ik heb geen ‘loslaat functie’, dat ik mij iets te hightech en
dat past ook niet voor mij aan/bij een wirwar van emoties die er momenteel
zijn. Maar met luisteren en uitspreken kan dit alles ‘eenvoudiger’ en zonder
hightech. Ik geeft de voorkeur aan menselijk contact, face-to-face, het liefste
in een zonnetje en bij voorkeur in het Italiaanse Codiponte bij mensen die
begrijpen, begrijpen hoe je je voelt. Delen van mijn verdriet. Het gevoel dat
ik het niet alleen hoef te doen. Geborgen genoeg om verdriet en kennis te
delen. Begrip hebben dat niet iedereen hetzelfde pad neemt. Dat ieder zijn
eigen weg naar liefde heeft om vrede met jezelf en de omgeving te sluiten. Ik
heb vooral behoefte aan innerlijke rust. Zoekende naar rust om mijn puzzel
verder compleet te krijgen, of misschien niet.
Opluchting.
Niet alleen
de picknick tafel bij de kerk is een aangename plek om te schrijven. Ook bij de
Concia tussen de lavendelstruiken en de vele katten van Maartje en Davide.
Schaduw van vertrouwen.
In de schaduw van vertrouwen, ga ik het leven aan.
Ik ben op een plek omringd met mooie heuvels.
Ik zie die kerk en hoor de klokken luiden.
De klokken van vertrouwen, ieder uur weer.
Ik ben op een plek omringd met mooie heuvels.
Ik vind de rust waar ik zo naar verlangde.
De klokken van vertrouwen, ieder uur weer.
Vertrouwen voor vele zo gewoon.
Ik vind de rust waar ik zo naar verlangde.
De rust en stilte geeft mij ruimte voor mezelf.
Vertrouwen voor vele zo gewoon.
Voor mij een opgave met ups en downs.
De rust en stilte geeft mij ruimte voor mezelf.
Soms zo angstaanjagend in de eenzaamheid van het alleen.
Voor mij een opgave met ups en downs.
Een traan van verdriet, vertrouwen dat verlaat er mag zijn.
Soms zo angstaanjagend in de eenzaamheid van het alleen.
Ik zie die kerk en hoor de klokken luiden.
Een traan van verdriet, vertrouwen dat verlaat er mag zijn.
In de schaduw van vertrouwen, ga ik het leven aan.
Donderdag 13 oktober, heerlijk om in zo veel rust wakker te worden, echt wakker te worden. De eerste koffie in stilte. De dag van gisteren verder schrijven en starten aan een nieuwe (schrijf)dag. De rust, de stilte het doet me zo goed. Niet alleen de stilte en de rust. Ook de fijne groep mensen en het zonnige weer.
Ook het ‘zwerven’ door het dorp en zien wat er op je pad komt doen mij goed. Tijdloos leven, genieten, de tijd nemen om te kijken en te zien. Paadjes nemen en niet weten waar ze uitkomen. In Codiponte is (nog) zo veel te ontdekken en inspirerend voor mij. Na mijn grensverleggende wandeling maakte ik een espresso en nam plaats in het zwembad met geweldig uitzicht.
Ik? Ik? Ik! Ik? Ik! Ik. Ik? Ik! Ik. Ik?!. Ik!!!! |
Jij? Jij? Jij! Jij? Jij! Jij. Jij? Jij! Jij. Jij?!. Jij!!!! |
Wij? Wij? Wij! Ik en jij? Jij en ik samen? Alleen. |
Ik zoek een uitweg, zoekende naar iets...
Ik ben in het Italiaanse Codiponte
Ik loop door het dorp en krijg contact.
Ik ga het niet uit de weg. Ondanks de taalbarrière versta ik er niets van.
Ik ben in het Italiaanse Codiponte.
Een dorp met een rijke geschiedenis, het vraagt naar meer.
Ik ga het niet uit de weg. Ondanks de taalbarrière versta ik er niets van.
Ik knik, ik lach, en zeg 'si', geen idee wat de man mij wil vertellen.
Een dorp met een rijke geschiedenis, het vraagt naar meer.
Ik denk dat de man en ik iets gemeen hebben.
Ik knik, ik lach, en zeg 'si', geen idee wat de man mij wil vertellen.
Samen alleen, alleen samen en aardig wat gemeen.
Ik denk dat de man en ik iets gemeen hebben.
Ik moet een beetje lachen en zet me volgende stappen.
Samen alleen, alleen samen en aardig wat gemeen.
Het voelt als mijn weg van liefde.
Ik moet een beetje lachen en zet me volgende stappen.
Ik loop door het dorp en krijg contact.
Het voelt als mijn weg van liefde.
Ik zoek een uitweg, zoekende naar iets...
Na de
afgelopen dagen met elkaar de maaltijdens te hebben bereid, was het vanavond de
beurt aan Chef-kok Davide. De meest fantastische lekkernijen waren met veel
liefde voor ons bereid.
Codiponte 14 oktober 2022
‘Houdt van jezelf terwijl je de persoon
wordt die je wilt zijn’.
Als ik op weg ga,
verschijnt de weg.
Ik sta op een bospad bij een splitsing.
Ik zie een stenen pad met gras.
Ik kom in beweging, draai me om.
Ik sta op een bospad bij een splitsing.
Ik voel me krachtig en kies mijn richting.
Ik kom in beweging, draai me om.
Ik neem het pad naar boven.
Ik voel me krachtig en kies mijn richting.
Ik voel me sterk en neem mijn eigen besluit.
Ik neem het pad naar boven.
Ik ga op mijn doel af, de weg verschijnt.
Ik voel me sterk en neem mijn eigen besluit.
Iedere nieuwe stap vormt mijn nieuwe basis.
Ik ga op mijn doel af, de weg verschijnt.
Ik ga de verschijnende weg met vertrouwen tegemoet.
Iedere nieuwe stap vormt mijn nieuwe basis.
Ik zie een stenen pad met gras.
Codiponte 15 oktober 2022
Dat ik langer ga blijven weet ik sinds een paar dagen. Ik voel me heel prettig in Codiponte en het zomerse weer doet me goed. Ik voel me hier relaxt en tank op alle fronten energie. Een van de dingen die op mijn wensenlijstje staan is Pontremolie bezoeken. Dit heb ik vandaag samen met Titia gedaan. Wat een prachtige oude stad. Wat een mooie pleintjes en gebouwen. In de verte trommelgeluid van een lokale vereniging. Dans, muziek en zang welke ons brachten naar een pleintje waar een soort van oogstfeest was. Kastanjes werden geroosterd en andere diverse lokale specialiteiten. In het oude centrum was een soort van rommelmarkt. Na een aantal uur ‘zwerven’ door Pontremoli had ik zo veel indrukken opgedaan dat we niet in Pontremoli uit eten zijn gegaan, maar bij de plaatselijke pizzeria.
Amor Tremolesi |
Codiponte 18 oktober 2022
Het was
vreemd om vandaag, dinsdag 18 oktober, een soort van alleen achter te blijven.
De eerste 5 minuten moest ik regelmatig slikken om het droog te houden. Nadat Titia vertrok heb ik direct het schilders-pak aangetrokken. Italiaans
maatje en iets te klein voor mij. Ik had de pijpen en armen eraf geknipt, en na
4x bukken was ik uit het kruis gescheurd. Gelukkig gaf het net de bescherming
die nodig was. Na een aantal uur schilderen was de eerste bus leeg. Het grootste stuk was
gedaan. Ik twijfelde of ik nu zou stoppen of de volgende bus nog zou openen,
voor het eerste gekozen. Nadat ik de verf van mijn lijf af had gespoeld ben ik naar Equi terme gegaan.
Het was overduidelijk dat het toeristenseizoen voorbij was. Indrukwekkend om de
grotten van zo dichtbij te bewonderen, en dat alles nog in een korte broek en
zonnehemdje.
Een dag later, woensdag 19 oktober, had ik binnen enkele uren het trappenhuis klaar. Rond het middaguur besloot ik naar Lerici te gaan. Bijzonder dat Codiponte zo dicht bij de zee ligt. Ik heb mijn ogen uitgekeken. Zo mooi. Zo bijzonder en dat met een aangename temperatuur van 29 graden.
Codiponte/Ehrwald 22 oktober 2022
Deze
ochtend, zaterdag 22 oktober, regende het. Ik had gisteren al van Maartje
afscheid genomen. Vanmorgen in de stromende regen van Davide. Alsof het zo
moest zijn. Weken geen regen en als je vertrekt…
Ehrwald 23 oktober 2022
Op zondag 23
oktober scheen de zon. Gelukkig maar, want het is hier stukken frisser als in
Codiponte. Daar liep ik door het Moos in een dik vest, T-shirt met lange
mouwen, lange broek, kolletje en ‘ski-sletje’. Een temperatuurverschil van ruim
15 graden.
Ik kon van mijn badkamer zelfs een infra rood sauna maken (denk zonder dat de eigenaren het wisten hihi) |
Ehrwald 25 oktober 2022
De laatste
reisdag, dinsdag 25 oktober. Na een reis van bijna 12 uur kwam ik thuis waar ik
een knuffel van mijn moeder kreeg. Britt die extreem blij was me weer te zien en
Daan en Sofy die het liefste in me wilde kruipen. Lotte had zoiets van wie ben
jij? Ik heb op de bank, samen met Britt, Sofy, Daan en Lotte zelfgemaakte
frietjes van mijn moeder gegeten om vervolgens voldaan van alles in mijn eigen bedje te stappen met heel veel mooie en bijzondere herinneringen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten